De laatste dagen vergen hun tol, exit roze wolk en hormonale meltdown.
Zaterdag was het hard beginnen regenen en toen we rond 9 uur achter ons ontbijt zaten zagen we de tuin langzaam overstromen.
Joeri schoot in actie, ging naar de winkel een pomp kopen om te vermijden dat het water het huis zou binnen komen. Intussen was het al te laat en kwam het genadeloos binnen langs de tuin.Op dat eigenste moment kwam er een madammeke langs voor een sollicitatiegesprek. Die heb ik ons Lila in haar armen geduwd zonder er eerst een gesprek mee te kunnen hebben. Het was alsof Lila doorhad dat er een crisissituatie was, ze was super braaf en protesteerde niet. De sollicitante heeft 2,5 uur met haar gespeeld boven terwijl wij probeerden de situatie onder controle te houden:
Joeri samen met vriend Bill meubels naar boven dragen en water wegpompen uit de dirty kitchen dat daar al knie hoog stond, met 3 man tegelijk met een aftrekker in de weer om het water buiten het huis te trekken... tot het hopeloos werd en het van alle kanten binnen kwam. Ik was al 2 keer bijna onderuit gegaan (de nanny was al effectief gevallen), ik had overal pijn in mijn bekken en rug.
Toen ben ik met Lila naar Bill zijn gezin "ge-evacueerd" tegen 11.30 AM, het water stond toen in de straten ook al knie-diep.Toen ik aan de ingang van onze village kwam zag ik het water als een waterval van de rotsen gutsen aan Saint Paul en het kwam als een rivier de village binnen, Joeri en een vriend zijn dan uren bezig geweest om alle meubels naar boven te brengen om de schade te beperken.
Enkele "sfeerbeelden":
De badkamer beneden, wc niet meer zichtbaar.
Lila was intussen in topvorm en speelde blij met de 2 dochtertjes van onze vrienden. Joeri stond inmiddels tot aan zijn middel in het water en kon nog net op tijd onze auto in veiligheid brengen met wat kleren voor ons om elders de nacht door te brengen.
De twee meisjes(waaronder het psychopaatje van 6 waarover eerder bericht), Ella en Gwennie, waren super schattig met Lila en gaven haar enkele make-overs, waarvan ik enkel de laatste heb vastgelegd. Onze kleine meid was super goed gezind en liet het maar allemaal gebeuren.Intussen een andere stress situatie, mijn broer en zijn vriendin Sara ging aankomen in Manila tegen 11 PM en volgens de berichten werden alle vliegtuigen afgeleid naar Clark of Cebu omdat de landingsbaan onder water stond en er geen electriciteit was in de luchthaven. Ik probeerde hem nog te overtuigen niet op dit vliegtuig te stappen (tijdens hun tussenlanding in Abu Dhabi) maar ze zijn dus gewoon vertrokken... Hoe ik ook had uitgekeken naar hun bezoek, op dat moment droeg het alleen bij tot de miserie...
Toen kwamen de berichten van 300.000 mensen dakloos, 50-100 doden, straten nekdiep overstroomd, mensen die uren lang op hun dak hulp afwachtten... wat een nachtmerrie...
In de namiddag zakte het water plots drastisch al bleef het regenen. Tegen dat het donker werd zijn we met Lila vertrokken naar andere vrienden, Flavia en Augusto die een huis hebben met 5 slaapkamers en die zelf niet getroffen waren (hoewel een deel van hun village ook overstroomd was). Zij hadden voor ons eten klaargemaakt en ons bedje stond gedekt, evenals voor Steve en Sara mochten die alsnog in Manila toekomen. Wat doet een mens zonder vrienden... Toen kreeg Lila haar klopke en ze was ontroostbaar toen we ze in bed wilden leggen terwijl dat normaal een fluitje van een cent is.
Om 11 PM kreeg ik van Steve bericht dat ze geland waren op de international airport. De man van een vriendin die reporter is, zat vast op de domestic airport en hij zei me dat er geen mogelijkheid was om tot aan de luchthaven te geraken, al het in en uitgaand verkeer zat vast, autos waren gestrand, mensen zaten op hun dak te wachten... In de luchthaven lagen mensen op zijn bagage te slapen en er was enkel noodverlichting want de electriciteit was uitgevallen. Tegen 1 AM liet hij me weten dat zijn chauffeur erin geslaagd was naar de luchthaven te komen. Joeri, die inmiddels op zijn kantoor was omdat een deel van hun 24/24 activiteiten was uitgevallen omdat mensen niet op kantoor geraakten, is dan Steve en Sara gaan ophalen op de luchthaven en tussen 2 en 3 waren ze dan ook bij onze vrienden aangekomen. Na een korte welkomsdrink zijn we dan maar allemaal gaan slapen. Lila was wakker om 5 uur, na een flesje hebben we ze nog een uurtje kunnen laten slapen maar tegen 7 uur is Joeri met haar opgestaan, ik ben nog tot na 9 uur blijven liggen zo kapot...
We zijn dan dan na het ontbijt de toestand thuis gaan opnemen en dat viel al bij al nog mee. Een vreselijke rioolgeur wel, overal dode kakkerlakken (Joeri had nog een bus bayon leeggespoten want bij de overstroming wemelde het plots van het ongedierte en je zag natuurlijk dat overal water had gestaan, de keukenkasten en die in de speelkamer/buro zijn om weg te smijten, net als sommige deuren. Al onze spullen waren opgestapeld in de hal, op het tussenverdiep en in onze slaapkamer.
Na het overgebleven water te hebben weggetrokken, even wat zaken te hebben weggegooid die konden bederven, de airco volle bak te hebben gezet om de living uit te drogen, zijn we dan vertrokken met Steve en Sara naar Greenbelt voor een lunch, het zonnetje kwam er enkele seconden door alvorens de regen opnieuw inzette.
Joeri ging intussen staande in slaap vallen en we hebben Steve en Sara dan getoond waar ze hun "shop until you drop" avontuur konden beginnen en zijn terug naar onze vrienden gereden. Joeri ging dutten en ik ben met mijn vriendin Flavia en zoontje Luca naar gymboree gegaan, een overdekt speeltuintje waar we nog wat vrienden troffen. Lila in volle form alweer, het topmoment van het weekend voor mij ook met de uitbundige stemming van kids in paradise en wij moeders konden alleen maar meegenieten en gezellig bijpraten.
's Avonds zijn we dan allen samen gezellig gaan eten, waar we dan een toast hebben uitgebracht op het feit dat Steve het peterschap van onze nummer 2 heeft aanvaard en op onze hosts die ons zo goed opvingen.
Intussen is ons personeel bezig het huis schoon te maken zodat we hopelijk vanavond terug in ons huis terecht kunnen. De eigenares heeft ook wat volk gestuurd om de grotere meubels al terug naar beneden te verhuizen. Tegen 3-4 uur gaan we eens kijken hoe de situatie is. Mijn broer en Sara zijn inmiddels in Subic. De enige plaats waar de activiteiten open zijn: treetop adventure, ocean adventure park, zoobic... al regent het ook daar. De resorts in Mindoro en Anilao zijn voorlopig geen optie wegens te veel golven op zee, in het Noorden zijn er mudslides, er zijn eigenlijk geen opties behalve genieten van massage en shopping maar dat is natuurlijk niet actief genoeg voor ons avontuurlijke bezoekers....
Er zijn inmiddels al 2 nieuwe typhoons aangekondigd, hopelijk brengen die niet nog meer schade toe want er zijn nog steeds huizen die onder water staan en de bevolking lijdt, grootste ramp in Manila in 42 jaar noemen ze het nu al?
Wordt vervolgd...
(foto: Ortigas avenue, een kilometer bij ons vandaan)Dus ja, de tropen hebben ook hun nadelen he mannekes, het is hier niet enkel rozegeur en maneschijn, even met de neus op de feiten gedrukt. Joeri blijft er zoals steeds kalm onder, mijn ventje houdt stand en houdt ons bijeen! Ik zit nog even op de woeste baren van de emoties gevangen maar het komt goed, al bij al hebben we geluk gehad.
Liefs
Tina
