Vrijdag reden we door naar Baguio waar we lekker lunchten in "Cafe by the Ruins", echt een pareltje in een voor de rest vrij lelijke stad. We overnachtten in The Manor in Camp John Hay, hier Joeri aan het ontbijt op ons terrasje... 
Zaterdag gingen we op weg naar Sagada, we reden steeds verder de bergen in en werden we getracteerd op prachtige zichten. 
Tegen Sagada zagen we ook de eerste rijstterrassen, waar de streek zo beroemd voor is. 
In Sagada deden we een avontuurlijke tocht door een aantal grotten en we zagen ook de beroemde "hanging coffins" maar we hadden die dag onze camera thuisgelaten aangezien we hem onmogelijk hadden kunnen droog houden. 's Avonds aten we in restaurant "Log Cabin" met een Franse chef waar we vergast werden op een heerlijk Frans buffet zoals daar elke zaterdag de gewoonte is. 
Zondag namiddag waren we alweer op weg naar Banaue, maar we stopten eerst nog om het uitzicht te bewonderen vanop de berg Kiltepan op de omliggende terrasbouw. 
Een magische plek en gezellig om daar te picnic'en op een aantal platte rotsen. 
Onze auto heeft flink dienst gedaan op de toch wel ruwe wegen met veel schade van aardverschuivingen en modderstromen. 
Zicht op de rijstterrassen op weg naar Banaue. 
Men wordt bijna fotogeniek van zo'n mooie achtergrond ;-) 
Duizenden jaren oud en nog steeds wordt er 2 keer per jaar geplant en geoogst. 
De eerste nacht in Banaue sliepen we in Native Village Inn op 9 km van Banaue en slechts moeilijk bereikbaar via een modderige weg. 
Zicht vanop de ontbijttafel op de rijstterrassen die langs beide zijden te zien waren. 
Joeri was een uitstekende chauffeur op de vaak slecht liggende wegen met veel modder en haarspeldbochten... 
Hard labeur op de velden waar de rijst nog sprietje per sprietje wordt uitgezet. 
Op maandag deden we de tocht naar Batad, bekend om de rijstterrassen in de vorm van amfitheaters. In tegenstelling tot in Baguio en Sagada hadden we hier geen chance met het weer, maar toch was de tocht heel hard de moeite waard, echt prachtig. 
In het stadje van Banaue pikten we nog een sympathiek Spaans koppel op dat zonder geld was gevallen (een bankcontact of credit kaarten kan je in deze streken vergeten) en vreesde zonder de beroemde rijstterrassen te hebben gezien naar huis te moeten terugkeren. Fijn om reddende engel te kunnen spelen en hun een lift te kunnen aanbieden. 
Het was een stevige wandeling naar Batad, al viel dat op zich nogal mee. 
De locale mensen zien er helemaal anders uit dan het volk in Manila. 
Het werd pas echt zwaar toen we vanuit Batad verder afdaalden om deze waterval te zien. De Spanjaarden voerden promt een striptease op en namen een duik in het ijskoude water. 
Het deed deugd om nog eens actief en buiten te zijn in koele temperaturen. Op een gegeven moment stond de thermometer in de auto op 13 graden wat wel onwaarschijnlijk koel is voor de Filippijnen. We hebben 's nachts dan ook soms wat kou gehad omdat ons lichaam daar niet meer aan gewoon is. 
We wandelden echt temidden van de rijstterrassen en waren blij dat we onze kids niet bij hadden want de richeltjes zijn maar smal en de drop offs bij momenten vrij aanzienlijk. 
Joeri speelde hier met de "miniatuur" functie van de camera waardoor een stukje scherp en de rest flu wordt gemaakt, cool. 
Nog een laatste blik op de rijstterrassen en dan terug naar Manila. 
Dinsdag vertrokken we om 9.30 en pas om 17.30 kwamen we aan in Manila. We hebben in totaal nog geen 1,000 km gereden maar hebben daar toch wel meer dan 24 uren voor in de auto gesleten. Deze trip is dus echt de moeite op voorwaarde dat je een vrijwilliger (lieve oma?) hebt die op die op de kindjes kan passen.Liefs
JTLJ x
Ook kleine Sonja, de dochter des huizes nam deel aan het feest.
