Heavenly Boracay

Dag vriendjes,

Als je een Filipino vraagt waar je naartoe moet in de Filippijnen is er altijd maar 1 antwoord "Boracay", het party eiland met volgens de locals het mooiste strand ter wereld.

Er was natuurlijk geen beter moment om dat eens uit te testen dan met party animals Kris en Valerie op bezoek!

Het strand was echt de max, zoals je kan zien: een uitgestrekt wit strand met palmbomen dat uitloopt in een transparant-turquois-diepblauw palet... Fotograaf van dienst Kris was in zijn element met zijn super de luxe Canon 400 D... Ons Valleke is dan ook een mooi model en komt extra tot haar recht in deze paradijslijke setting!

Het enige dat wel een beetje jammer was, waren de schermen die opgesteld stonden voor de hotels en bars tegen de wind die deze tijd van het jaar plots kan veranderen in een tyfoon. Maar hier zijn ook voordelen aan verbonden want in het hoogseizoen loop je er over de koppen, nu konden we echt genieten van wat Boracay te bieden heeft en het weer viel meestal goed mee.

Er waren natuurlijk onvermijdelijk een paar duikjes bij, en de geruchten dat Boracay "geen duikbestemming" is kunnen zonder probleem worden ontkracht.

Valleke bleek een natural te zijn, zonder al te veel voorbereiding ging ze het water in, deed met haar instructeur een paar oefeningen en bleef prompt 45 minuten onder water tussen de nemo's, zeesterren en koralen.


Bekken trekken en gewoon happy I guess.




Ook beroemd op Boracay zijn de zandkastelen die dag en nacht bewaakt worden en waar voor een kleine fee je naam in gegraveerd wordt zodat je verblijf in Boracay kan vereeuwigd worden.


We hebben er ook direct vriendjes gemaakt. Deze schatjes kwamen schelpen verkopen en hoewel Joeri had gezworen dat hij nooit of te nimmer schelpen zou kopen aangezien hij een "duiker is", kocht hij er maar liefst 3 en we gaven de kids een ijsje als bonus. Sindsdien kwamen ze gewillig poseren voor Kris die een hele reeks mooie foto's maakte van hen.
Kijken naar de zeilbootjes, kite surfers en parasailers die elegant over het water scheerden.

Valerie, helemaal "in love" op haar beachboy die ook een zwemshort kocht asorti met het water...

Op ons balkon in de beachfront rooms, Romeo en Julia scene;)

Heerlijke massage in een salon aan het strand terwijl de wind met de voilen gordijntjes speelt. 5 euro per uur, je zou er dus een hele dag willen blijven liggen...

Samengevat: een geslaagd lang relaxweekend!

Valerie en Kris bleven langer tot woensdag en zijn donderdag nog op overlevingstocht geweest in de jungle van Bataan waar ze leerden om vuur te maken en een beker uit bamboo en Valerie ongewild een duik maakte in de waterval toen ze plots haar evenwicht verloor;) Nadien zijn ze in allerijl terug naar Manila gereden omdat er een zwaar regengordijn arriveerde dat de eerste uren niet zou opklaren. Gisteren nog een dagje shoppen in Manila, incl. foodspa, manicure en pedicure voor Valleke en 's avonds hebben onze gasten heerlijk voor ons gekookt!

Vanmorgen heeft Joeri hen naar de luchthaven gebracht, ze vertrekken naar Davao, Samal island in het pearl farm beach resort http://www.pearlfarmresort.com/ waar we met Geert, Hanka, Amber en Luna zo'n heerlijke tijd doorbrachten!

Wij gaan het een weekendje rustig aan doen en wat praktische zaken regelen, moet ook al eens kunnen. Mijn ventje is al een ontbijtje aan het klaarzetten met vers fruit, ik ga dus afsluiten.

Dikke kus

Tina

Kris & Valerie in the clouds!

Liefste allemaal,
Voor al diegene die nog twijfelen en al diegene die hun spaarpotje nog aan het tellen zijn; gewoon doen! Want in Valle Verde en casa Tina y Mr Timp is het nog alle dagen even in ons velletje nijpen! We hebben op deze 5 dagen al zoveel gezien en beleefd dat ik niet weet waar te beginnen. Bij het begin misschien: zondag na een 12 uur durende vlucht, in de gietende regen in Manila toegekomen. Onze gastheer en-vrouw hadden alvast een uitgebreid ontbijt voorbereid en wij konden bij de eerste Fillipijnse zonnestraal natuurlijk niet aan het lonkende azuurblauwe zwembad weerstaan! In de namiddag was er nog geen jetlag te bespeuren dus besloten we om, onder leiding van gids Tina en chauffeur Joeri, onze "contrastentoer" te beginnen: cultuur in de oude stad "Intramuros", kleurijke lokale markt "under the bridge", sloppenwijken met schrijnende omstandigheden en tot slot massage a casa en diner in het nieuwste winkelcomplex! Van contrasten gesproken... Het viel ons direct op dat blanken hier de uitzondering zijn, en dus een attractie op zich vormen, en met Kris zijn reuze camera, konden we onze toeristen-status al helemaal niet verbergen... Ook, hoe armer, hoe vriendelijker, er wordt constant gezwaaid en "hi Mam" of "hi Sir" geroepen, vooral door de kindjes, die hier trouwens het grootste deel van de bevolking vormen ... het is echt overweldigend!
Dag 2 in de Fillipinos was er een vol actie. We vertrokken met prive chauffeur (klinkt decadent, i know, maar is hier echt wel de gewoonte en kostwinning voor de mensen) richting zuid Manila, Laak Taal en Taal Vulcano. Prachtige landschappen kunnen aanschouwen bij de opstaande zon (ja ja twas vroeg! ook voor Kris ;0) en het meer in de vallei. Na het meer overgestoken te hebben met een lokale Barca, begonnen we de beklimming van de vulkaan te paard. Een beetje tegen m'n principes, wantr de diertjes zagen echt wel af, maar we hebben natuurlijk wel weer een beetje bijgedragen aan hun avondmaal... Hilarsche toestanden kunnen aanschouwen van Koreanen die met stofmasker, sierwitte handschoentjes en paraplu tegen de zon zich veel moed in spraken om de paarden te beklimmen. De fillipinos vonden het op hun beurt dan weer hilarisch (en ze steken t niet onder stoelen of banken) dat ik bij het bovenkomen een fles water kocht voor het paard ipv de begeleider. In de namiddag zetten we onze tocht verder naar het verborgen tropisch paradijs "hidden Valley Springs". De fotos spreken boekdelen; genieten! s'Avonds gesocialised in de bar met een groep fillipinos die zich helemaal gaven in het Karaoke-zingen! Weerom lachen geblazen! De dag erna hebben we onze tocht verder gezet richting de Pagsanjan watervallen. Deze hebben we letterlijk "beklommen" tegen de stroom in en over onmogelijk lijkende rotsformaties, dankzij onze sterke bootmen. daar toegekomen werden we nog een getrakteerd op een harde maar verfrissende douche op een bamboovlot dat ze onder de waterval trokken! Op de terugweg ons vergaapt aan het prachte landschap van de vallei en zelfs een paar kleine aapjes, parende "dragon flies" en blauwe vogels gezien! Op onze terugweg naar Manila stad, op woensdagavond, even pech gehad door een lekke band, met de nochtans zeer stoere, Pajero Jeep van onze gastheer en -vrouw. Maar weerom werden we onmiddelijk en zonder morren geholpen door de straatarme fillipinos, daar kunnen we in Belgie nog wat van leren! Hierbij ook enkele mooie schooluniformpjes, want geld of geen geld, alle kindjes gaan in kraakwitte en stijfgestreken blouzes met longe plooirok of beige broek naar de katholieke school! Vandaag even uitgerust in casa en in de namiddag "shop till you drop" in de vele malls die manila telt. Maar van veel stilzitten is geen sprake, want we maken ons weeral klaar om morgen vroeg te vertrekken samen met Tinaatje en Yoeri, richting het veelbesproken 'Boracay'. Meer hierover dus binnen enkele dagen. We missen jullie maar het regelandje daar zeker niet! Valerie en Kris vanuit de luie zetel!

As good as it gets

Dag vriendjes,

Slechts 1 dag nadat Geert, Hanka en de kids terug naar Belgie vlogen en ons met een nogal leeg gevoel achterlieten, zat ik alweer op een vliegtuig richting Toronto.

Ik had veel geluk dat Arinso Canada last minute had beslist om de meetings een week naar voor te schuiven, waardoor mijn vlucht moest omgeboekt worden en enkel nog een een vlucht in business class vrij was. Ik heb dus de 22 uur durende vlucht via Hong Kong en Alaska glansrijk doorstaan;) Niet te geloven hoe ze er plots dan toch in slagen om een filet mignon medium rare op je bord te toveren (of 1 van de andere 2 keuze gerechten) ipv van een bakje veevoeder. Ook mijn kamer werd promt ge-upgrade naar een executive tower suite ipv de de luxe room die vol zat voor die periode aangezien er een aantal festivalletjes in Toronto plaatsvonden die week.

Ik kwam aan op vrijdagavond laat en had dus het weekend de tijd om te acclimatiseren en te bekomen van het 12 uur tijdsverschil.

Zaterdag ben ik op stap geweest met Nancy Boyd, onze Canadese collega die hier in april training kwam geven en waar we toen een weekendje op Mindoro hebben doorgebracht. Gezellig gaan wandelen langs het meer dat wel een oceaan lijkt en rondgekuierd op het jazz festival, maar vooral heel veel terrasjes gedaan. De volgende dag vertok Nancy op een fietstocht van Toronto naar Montreal dus het was de enige kans om elkaar te zien.

Zondag ben ik al een rasechte tourist op een busje gestapt om de Niagara falls te gaan bekijken en een boottocht te doen "maid of the mist" waarbij je de kracht van de watervallen bijna voelt en echt wel het onnozele regenjasje kan gebruiken wil je niet doornat de terugweg aanvatten.

De falls zijn echt wel de moeite, vooral dan de hoeveel heid water die uit verschillende meren naar beneden dondert. Blijkbaar kunnen verschillende steden voort op de electriciteit die de falls genereren maar de details zijn me ontglipt. De setting er rond viel me een beetje tegen, het is echt Las Vegas part II als je het mij vraagt. 's Avonds ben ik dan nog gaan eten bij collega Fredo, zijn vrouw Geraldine en kids Clara en Emily, super gezellig en gastvrij gegeten op hun heerlijk terras dat overloopt in een tuintje met een waar speelparadijs voor de kids (zwembadje, boomhut met glijbaan en klimmuur).

De onderhandelingsweek was zwaar. Elke dag interne onderhandelingen, onderhandelingen met de klant, nieuwe versies aanmaken en voor ik het wist zat ik op mijn hotelkamer, bestelde ik roomservice en lag ik te slapen. Ik was zelfs te moe om in te gaan op uitnodigingen om te gaan eten, en altijd lag er nog werk te wachten vanuit de APAC regio natuurlijk.

Voor ik vertrok zaterdagavond, heb ik nog de ferry genomen naar de eilandjes voor de kust. Er zijn geen auto's toegestaan en ik had er een fiets gehuurd om alles te verkennen, incl. de mooie houten huizen waar mensen in hippiestijl leven zonder TV of internet, relax terug in de tijd.

Terug in Manila aangekomen op maandagochtend en direct er terug ingevlogen want ik had een beetje al te optimistisch veel te veel werk aangenomen dus de jetlag moest wijken...

Joeri had het ook heel druk, hij is net gepromoveerd to APS manager en krijgt meer mensen en verantwoordelijkheden onder zich, dus ook meer en meer werk... Ik ben natuurlijk heel trots op hem maar vraag mij wel af of wij ooit de kans gaan hebben om eens langer dan een paar dagen vakantie te nemen want dat wordt natuurlijk moeilijker en moeilijker...

Na een week hard werken en eigenlijk geen tijd voor een leuke activiteit na het werk omdat het dikwijls al zo laat was en we enkel nog maar konden denken aan eten-slapen-werken had ik het even gehad. Ik miste plots mijn vriendjes en familie en had zo'n zin om even te genieten van de zomer van Antwerpen (ik romantiseer dat dan natuurlijk want ik hoor niet veel goeds over die zomer van jullie;)

Afin, ik moet zeggen dat mijn ventje net op tijd een Palmera Suite boekte in The Farm zodat we ons dit weekend een goe hebben kunnen verwennen. http://www.thefarm.com.ph/

En het was effectief de moeite, ongekende luxe, as good as it gets. En als bonus bleek het een super zonnig weekend, wat echt ZA-LIG was na een weekje "regen gelijk het betaamt in een regenseizoen".

Stukken van de resort zijn mooi aangelegd, andere stukken zien eruit als ongerepte jungle met een padje door. Overal relaxruimtes, een bibliotheek midden in het groen, een zwembad dat uitkijkt op jungle en mount Marayat, echt prachtig!

In een hoekje vonden we kleine watervalletjes met 2 ligzetels waar we prive een middagdutje konden doen met enkel het borrelend water als slaapliedje.


De kamer was ook 1 van de mooiste die ik ooit heb gezien, 1 wand was in zo helder glas dat het precies leek alsof er geen glas in stond en je de tropische planten zo kon aanraken. Aan de achterkant een schuifdeur naar een mooie tuin en dit allemaal heel intiem en prive. In de badkamer, die volledig in natuursteen was gemaakt was een glazen deur en de douche (een echt stortbad) was onder de blote hemel, heel speciaal.

Een mens wordt van minder zen... Eigenlijk wel erg dat we zo naar die luxe kunnen verlangen na een zware werkweek ipv ons te engageren voor een plaatselijk project ofzo... We moeten onze hemel dus nog verdienen...

Intussen zijn we alweer aan het werk natuurlijk, gisteren tot half elf op kantoor en nadien heeft Joeri nog een grote pot vol-eau-vent gemaakt (de bouillon had hij zondagavond al getrokken) omdat we vanavond eindelijk eens een etentje willen geven voor een paar collega's. Ik lag al een paar uurtjes in dromenland voordat Joeri klaar was met koken en ook kwam slapen. Joeri wil vanaf nu elke week een etentje geven. Het is nl. dringend tijd om ons sociaal leven wat op te krikken zodat we jullie wat minder gaan missen;)

Veel liefs

Tina