As good as it gets

Dag vriendjes,

Slechts 1 dag nadat Geert, Hanka en de kids terug naar Belgie vlogen en ons met een nogal leeg gevoel achterlieten, zat ik alweer op een vliegtuig richting Toronto.

Ik had veel geluk dat Arinso Canada last minute had beslist om de meetings een week naar voor te schuiven, waardoor mijn vlucht moest omgeboekt worden en enkel nog een een vlucht in business class vrij was. Ik heb dus de 22 uur durende vlucht via Hong Kong en Alaska glansrijk doorstaan;) Niet te geloven hoe ze er plots dan toch in slagen om een filet mignon medium rare op je bord te toveren (of 1 van de andere 2 keuze gerechten) ipv van een bakje veevoeder. Ook mijn kamer werd promt ge-upgrade naar een executive tower suite ipv de de luxe room die vol zat voor die periode aangezien er een aantal festivalletjes in Toronto plaatsvonden die week.

Ik kwam aan op vrijdagavond laat en had dus het weekend de tijd om te acclimatiseren en te bekomen van het 12 uur tijdsverschil.

Zaterdag ben ik op stap geweest met Nancy Boyd, onze Canadese collega die hier in april training kwam geven en waar we toen een weekendje op Mindoro hebben doorgebracht. Gezellig gaan wandelen langs het meer dat wel een oceaan lijkt en rondgekuierd op het jazz festival, maar vooral heel veel terrasjes gedaan. De volgende dag vertok Nancy op een fietstocht van Toronto naar Montreal dus het was de enige kans om elkaar te zien.

Zondag ben ik al een rasechte tourist op een busje gestapt om de Niagara falls te gaan bekijken en een boottocht te doen "maid of the mist" waarbij je de kracht van de watervallen bijna voelt en echt wel het onnozele regenjasje kan gebruiken wil je niet doornat de terugweg aanvatten.

De falls zijn echt wel de moeite, vooral dan de hoeveel heid water die uit verschillende meren naar beneden dondert. Blijkbaar kunnen verschillende steden voort op de electriciteit die de falls genereren maar de details zijn me ontglipt. De setting er rond viel me een beetje tegen, het is echt Las Vegas part II als je het mij vraagt. 's Avonds ben ik dan nog gaan eten bij collega Fredo, zijn vrouw Geraldine en kids Clara en Emily, super gezellig en gastvrij gegeten op hun heerlijk terras dat overloopt in een tuintje met een waar speelparadijs voor de kids (zwembadje, boomhut met glijbaan en klimmuur).

De onderhandelingsweek was zwaar. Elke dag interne onderhandelingen, onderhandelingen met de klant, nieuwe versies aanmaken en voor ik het wist zat ik op mijn hotelkamer, bestelde ik roomservice en lag ik te slapen. Ik was zelfs te moe om in te gaan op uitnodigingen om te gaan eten, en altijd lag er nog werk te wachten vanuit de APAC regio natuurlijk.

Voor ik vertrok zaterdagavond, heb ik nog de ferry genomen naar de eilandjes voor de kust. Er zijn geen auto's toegestaan en ik had er een fiets gehuurd om alles te verkennen, incl. de mooie houten huizen waar mensen in hippiestijl leven zonder TV of internet, relax terug in de tijd.

Terug in Manila aangekomen op maandagochtend en direct er terug ingevlogen want ik had een beetje al te optimistisch veel te veel werk aangenomen dus de jetlag moest wijken...

Joeri had het ook heel druk, hij is net gepromoveerd to APS manager en krijgt meer mensen en verantwoordelijkheden onder zich, dus ook meer en meer werk... Ik ben natuurlijk heel trots op hem maar vraag mij wel af of wij ooit de kans gaan hebben om eens langer dan een paar dagen vakantie te nemen want dat wordt natuurlijk moeilijker en moeilijker...

Na een week hard werken en eigenlijk geen tijd voor een leuke activiteit na het werk omdat het dikwijls al zo laat was en we enkel nog maar konden denken aan eten-slapen-werken had ik het even gehad. Ik miste plots mijn vriendjes en familie en had zo'n zin om even te genieten van de zomer van Antwerpen (ik romantiseer dat dan natuurlijk want ik hoor niet veel goeds over die zomer van jullie;)

Afin, ik moet zeggen dat mijn ventje net op tijd een Palmera Suite boekte in The Farm zodat we ons dit weekend een goe hebben kunnen verwennen. http://www.thefarm.com.ph/

En het was effectief de moeite, ongekende luxe, as good as it gets. En als bonus bleek het een super zonnig weekend, wat echt ZA-LIG was na een weekje "regen gelijk het betaamt in een regenseizoen".

Stukken van de resort zijn mooi aangelegd, andere stukken zien eruit als ongerepte jungle met een padje door. Overal relaxruimtes, een bibliotheek midden in het groen, een zwembad dat uitkijkt op jungle en mount Marayat, echt prachtig!

In een hoekje vonden we kleine watervalletjes met 2 ligzetels waar we prive een middagdutje konden doen met enkel het borrelend water als slaapliedje.


De kamer was ook 1 van de mooiste die ik ooit heb gezien, 1 wand was in zo helder glas dat het precies leek alsof er geen glas in stond en je de tropische planten zo kon aanraken. Aan de achterkant een schuifdeur naar een mooie tuin en dit allemaal heel intiem en prive. In de badkamer, die volledig in natuursteen was gemaakt was een glazen deur en de douche (een echt stortbad) was onder de blote hemel, heel speciaal.

Een mens wordt van minder zen... Eigenlijk wel erg dat we zo naar die luxe kunnen verlangen na een zware werkweek ipv ons te engageren voor een plaatselijk project ofzo... We moeten onze hemel dus nog verdienen...

Intussen zijn we alweer aan het werk natuurlijk, gisteren tot half elf op kantoor en nadien heeft Joeri nog een grote pot vol-eau-vent gemaakt (de bouillon had hij zondagavond al getrokken) omdat we vanavond eindelijk eens een etentje willen geven voor een paar collega's. Ik lag al een paar uurtjes in dromenland voordat Joeri klaar was met koken en ook kwam slapen. Joeri wil vanaf nu elke week een etentje geven. Het is nl. dringend tijd om ons sociaal leven wat op te krikken zodat we jullie wat minder gaan missen;)

Veel liefs

Tina