Empty hands

Lieve vriendjes,
Wat hadden we al veel dromen voor onze "nummer 2", zoals we er al grappend over spraken. We zagen Lila al hand in hand huppelen met haar zusje, opgroeiend zoals ik en mijn zus, als vriendinnetjes, 2 handen op 1 buik. Of soms zagen we een klein jongetje dat aan Lila haar staartjes kwam trekken, plagen en liefde vragen.
Hoe fier was ik dat we deze keer zelf verrast waren door een spontane zwangerschap zonder al die behandelingen en teleurstellingen die aan Lila voorafgingen. Maar het lot heeft anders beslist. Lila krijgt geen broertje of zusje eind mei, dit weekend is het fout gegaan, het hartje zou al 2 weken gestopt zijn met kloppen. Dit moet zijn gebeurd kort na een schitterende 8 weken echo waar het hartje op volle toeren ging 167 per minuut, we hebben er het raden naar waarom het plots opgehouden is. Ik heb het proberen ontkennen, er tegen proberen vechten maar nu moeten we het aanvaarden en voortgaan.
Lila is fantastisch als altijd en, alsof ze voelt dat we het nodig hebben, is ze extra knuffelachtig. Gisterenavond voor het slapen gaan heeft ze wel een uur in mijn armen gelegen, boekjes lezen, fluisteren want papa werkt op de computer, knuffelen en lachen.
Intussen doorkruist ze gans de living en keuken al kruipend tegen een hoog tempo, zeker als ze ergens een draad in een stopcontact ziet zitten of een telefoon ziet opladen, dat is veel leuker dan speelgoed. Ze trekt zich overal aan recht en 's morgens staat ze gewoon recht in haar bedje, klaar om te gaan spelen. Ja het is een rappe mie die kleine Lila, ons zonnetje in huis.
Liefs
Joeri, Tina en Lila