Easter in Baguio

Dag vriendjes, terwijl Joeri en partners in crime hun jongensdromen lieten uitkomen in Borneo, waagden Margaret en ik ons aan een minstens even grote challenge: met 5 kids naar Baguio door het paasverkeer. Pasen is nl traditioneel een periode dat iedereen in Baguio wil zijn om de hitte in Manila te ontvluchten.
De rit is wonderwel goed meegevallen mede dank zij een goede planning. We hadden een busje gehuurd met chauffeur, alle kids zaten in een car seat en we planden een stop na 4 uur in http://www.lisland.com.ph/, net op tijd voor de lunch. Dit was een extreem Filipino resort met grote zwembaden, glijbanen en vooral mega veel volk. Onze kids waren de grootste bezienswaardigheid daar en konden zich even goed uitleven alvorens de rest van de rit aan te vatten. Nadien kwamen we nog door een dorp waar een paar mannen zichzelf aan het geselen waren (niet ongebruikelijk hier in de periode rond Pasen, er zijn nog steeds een tiental mensen die zich elk jaar laten kruisigen). Maar nadat ik in een flits het bloed naar beneden zag druipen uit een aantal diepe geselwonden heb ik vooral geprobeerd om de aandacht van de kids af te leiden van dit tafereel. Tegen 4 uur kwamen we aan op onze eindbestemming.
Het was echt genieten van iets koelere en vooral zuivere lucht tijdens onze wandelingen rond Camp John Hay! We verbleven in the Manor http://www.cjhhotels.com/ in de 2-bedroom 3-bathroom suite met grote living, salon, 2 balkons, luxe! We voelden er ons binnen de korste keren thuis.

Lila mag er dan wel uitzien als een engeltje met haar lichte krulletjes, ze gedraagt zich als een echt monster wanneer ze het in haar ster krijgt. De terrible twos ten top, ze had er minstens 1 tantrum per dag, meestal 2. Een aanleiding was vaak niet nodig maar plots wou ze niet meer stappen en als ze haar zin niet kreeg was het enkel GILLEN! Even later doet ze dan gewoon alsof er niets gebeurd is en is ze weer dat schatje waar iedereen zo dol op is. WEIRD!

Julia blijft haar eigen makkelijke zelf, alleen de eerste nacht sliep ze niet zo goed omdat ze last had van diarree maar ze is gewoon extreem relax voor een baby. Don't worry be happy is haar motto ;-)

Margaret's 3 jongens Thijs Thomas en Liam met yaya Gene.

Thomas in de butterfly sanctuary.

De tuin van de Manor was omgetoverd tot een kids paradise met veel versiering en activiteiten om de kindjes gelukkig te houden.

Yaya Mercy met de clown en easter bunny, Lila was er doodsbang van!

De kids samen in bad.

Liam en Julia interaction

Boottochtje down town Baguio.

Kiekeboe!

Even tijd voor zonnecreme.

Cafe by the Ruins, een oase in Baguio met organische gerechtjes en yummie strawberrie lassi...

Julia ziet er soms zo perfect uit, moeilijk om dit in een foto te vangen dat mooie ronde zachte lieve snoetje!

De kids amuseerden zich enorm met de konijntjes.

Hoewel enkel Thomas volledig op zijn gemak was met de bolletjes witte wol.

Reuze paaseieren ter decoratie.

En reuze stenen om op te spelen.

Mijn vriendin Margaret is echt een super toffe madam, ze vindt altijd wel weer iets om de sfeer en teamspirit erin te brengen. En de slogan van Thomas "we stick together like glue" (die hij uit een liedje had onthouden) beschreef de sfeer het beste: we waren precies 1 groot gezin.

De 2 jongsten Julia en Liam werden regelmatig bewonderd met verrukte kreetjes, vooral door de Japanse en Taiwanese touristen, en wel 100 keer dienden we uit te leggen "no twins, just friends;)

Veel tijd hadden we niet om eens rustig samen te eten zonder de kids, we gingen vroeg eten met de kids of bestelden al dan niet met de kids roomservice in "ons" appartement. Ik zag de kans om 1 massage in te plannen tijdens het middagdutje van de kids en samen gingen we een avond voor een footspa en pedicure, lekker kletsen en relax.

De laatste dag genoten Margaret en ik van de uitgebreide paaslunch met yummie buffetten terwijl de kids hun dutje deden. Nadien gingen we samen we nog naar de paarden kijken alvorens tegen 6 uur de terugrit aan te vatten. Lila had eerst 1 van haar intussen legendarisch geworden tantrums in het busje, maar na een uurtje vielen alle kids doodmoe in slaap en ze bleven gezellig doorslapen tot we iets na middernacht thuis aankwamen. Mission accomplished, een geslaagde trip!

Liefs

Tina

2 in Aninuan Beach

Dag vriendjes, even wat achterstand bijwerken....

Joeri nam een dag verlof voor Lila's verjaardag en na haar verjaardagsfeestje vertrokken we met goede vrienden (adventure challenge buddies/AC widows) John&Margaret en Bill&Liz naar Lexy in Aninuan Beach Resort. Ja, alweer, wij zijn daar ZO graag.... Lila kreeg 2 schattige jurkjes kado van het personeel en Lexy zelf bood ons 2 gratis overnachtingen aan bij een volgend bezoek voor Lila's verjaardag!
Julia en Liam hebben zich geweldig geamuseerd op hun nijntje/activity station.

We leerden er ook een sympathiek koppel kennen die lesgeven op de internationale school in Shangai. Dochter Maya was super schattig met de kids en we hebben daar alvast een adresje mochten we ooit in Shangai geraken.

Lila en Thijs zijn twee tortelduifjes, al kan Lila nog steeds niet goed kiezen tussen Thijs en grote broer Thomas.

Liz met de kids (Thomas, Gwennie en Ella) op het water terwijl de mannen zaterdag een ganse dag gingen trainen als voorbereiding op de adventure challenge in Borneo.

Zondag gingen we allemaal samen wandelen naar de watervallen. Het blijft altijd een beetje thuiskomen op Aninuan Beach.

Jongensdromen in Sabah

Beste vrienden,

Voor de verandering eens something completely different - 'in de strijd tegen de guerilla', zou Marc zeggen.

Ik heb namelijk vrouw en dochters achtergelaten tijdens het paasweekend, en ben met twee kompanen naar Borneo getrokken.

Daar vond de 10e editie van de Sabah Adventure Challenge (SAC) plaats. Zie ook

http://www.sabahadventurechallenge.com/

http://www.facebook.com/home.php?#!/profile.php?id=100000868138049

De SAC is drie dagen hossen en crossen door de bergen, jungle en rivieren van Sabah, oftewel Maleisisch Borneo.

Dat hossen en crossen gaat te voet, per mountain bike en soms op een opgeblazen auto-binnenband, en altijd met een kompas en kaart in de hand.

Voor dat hossen en crossen zijn we in oktober beginnen trainen, en we gaven onszelf een naam: de Manila Joe's. De Manila Joe's zijn Bill (Amerikaan), John (Ollander) en ikzelf. We hebben mekaar via het moederclubke van onze vrouwen leren kennen, maar zelf zeggen we liever dat we buren zijn, we wonen binnen een straal van een kilometer van elkaar.

(foto: Bill en ik tijdens een stratenloop in Manila, deel van de training)

Het trainen hebben we serieus opgevat, drie keer per week gingen we vooral lopen. Dat gebeurde meestal om 6 uur 's ochtends (!). Fietsen hebben we niet veel kunnen oefenen want dat duurt langer, en probeer maar eens te fietsen in Manila. Bovendien hadden we geen fietsen, die hebben we nog moeten kopen (Bill) of lenen (John en mezelf).

Maar in elk geval hebben we wat kilo's verloren en geraakten we gewend aan sporten in de hitte. En passant verbeterde ik mijn tijd op de halve marathon in tropische temparaturen, 1u54min.

En dan op naar Borneo.

Om ons als jungle-maagden te gaan meten met de Ervaren Adventure Racers. Maanden over bezig geweest, alle materiaal zorgvuldig voorbereid en het doel overeengekomen: die drie dagen uitdoen zonder op te geven, vermist te geraken of gediskwalificeerd te worden. De slogan van de organisatoren is: Real pain is when you give up.

(foto: de eerste dag was de start om 3 uur 's morgens - ough!)

Wenkbrauwen fronsten toen we onze tegenstrevers uitlegden dat we onze fietsen geleend hadden en nog nooit een adventure race gedaan hadden. De organizatoren schudden meewarig het hoofd toen we vroegen of er een fietsenmaker in de buurt was.

(foto: terecht vraagt u zich af welke gek wegen ontwerpt die loodrecht omhoog gaan)

Maar na een dag bleek dat trainen in de hitte van de Manila-jungle, jarenlange ervaring bij de boskakkers aka scouts en een portie noordelijk gezond verstand best van pas komen in het land van de koppensnellers.

(foto: het was ook een beetje een hindernissenkoers - fietspaden, nooit van gehoord zeker?!?)

Om een lang verhaal kort te maken, van de 55 teams deden er 17 mee in de Extreme categorie, en wij ook Extreme want dat besloten we last minute tegen beter weten in. En van die 17 werden we 8ste.

Dit zal u wellicht niet impressioneren, maar wij waren meer dan content.

(foto: aan de finish na 3 dagen - ik merkte niet meer dat ik eigenlijk geen Pepsi lust)

Deze uitslag heeft wel zweet en bloed gekost. Fiets tegen bergen opduwen in de hitte en 100% luchtvochtigheid, 20 km lopen, 4 uur een rivier doorwaden etc etc..., gemiddeld 6 tot 9 uur per dag.

Ik moet bekennen dat ik na dag 1 heel moe was, na dag 2 geen pap meer kon zeggen en dat tijdens dag 3 mijn ploegmaats me soms de heuvels op moesten trekken. In ons team hadden we 4 crashes met de fiets, gelukkig niet zo erg als enkele andere deelnemers die afgevoerd moesten worden. Door een andere 'stoemiteit' moest mijn vinger genaaid worden. Armen en benen brandden van de planten, insecten en stenen die ons onzacht begroetten.
Maar al bij al de goede soort pijn.

Na al dat afzien verdienden we natuurlijk een dagje niksen aan het strand van Kota Kinabalu, met massages, veel eten en een beetje bier (daar konden we niet meer zo goed tegen - nou moe!).

Enfin, het was de moeite waard en voor herhaling vatbaar. Liefhebbers voor volgend jaar kunnen zich vanaf nu bij mij melden!

En zo zie je maar dat ik heel soms toch wel eens een blogpost schrijf.

Groetjes,

Joeri

Lila 2!

Dag vriendjes,
Op 19 maart werd ons Lila'tje 2! (en daarmee deelt ze de verjaardag van Karen en Stijn).

Het kadootje van mama en papa viel in de smaak, nu wordt er nog meer in de tuin geravot.
De zoon van de nanny had een spandoek laten maken speciaal voor Lila haar verjaardag met haar favoriete stripfiguurtjes Pooh beer en knorretje.

En samen met haar klasgenootje Sophia nodigde Lila haar vriendjes uit voor hun verjaardagsfeestje.

Lila was zo fier dat iedereen voor haar zong en dat het eindelijk aan haar was om de kaarsjes uit te blazen.

En plots is Lila dol op cho-co-la-de, het was inderdaad verdacht dat ze tot dusver die verslaving niet had geerfd van haar mama en meter Hanka;-)

Ik heb mijn handen vol met mijn 2 schatjes.

Mijn acrobaatjes.

Liefs

Tina