Jongensdromen in Sabah

Beste vrienden,

Voor de verandering eens something completely different - 'in de strijd tegen de guerilla', zou Marc zeggen.

Ik heb namelijk vrouw en dochters achtergelaten tijdens het paasweekend, en ben met twee kompanen naar Borneo getrokken.

Daar vond de 10e editie van de Sabah Adventure Challenge (SAC) plaats. Zie ook

http://www.sabahadventurechallenge.com/

http://www.facebook.com/home.php?#!/profile.php?id=100000868138049

De SAC is drie dagen hossen en crossen door de bergen, jungle en rivieren van Sabah, oftewel Maleisisch Borneo.

Dat hossen en crossen gaat te voet, per mountain bike en soms op een opgeblazen auto-binnenband, en altijd met een kompas en kaart in de hand.

Voor dat hossen en crossen zijn we in oktober beginnen trainen, en we gaven onszelf een naam: de Manila Joe's. De Manila Joe's zijn Bill (Amerikaan), John (Ollander) en ikzelf. We hebben mekaar via het moederclubke van onze vrouwen leren kennen, maar zelf zeggen we liever dat we buren zijn, we wonen binnen een straal van een kilometer van elkaar.

(foto: Bill en ik tijdens een stratenloop in Manila, deel van de training)

Het trainen hebben we serieus opgevat, drie keer per week gingen we vooral lopen. Dat gebeurde meestal om 6 uur 's ochtends (!). Fietsen hebben we niet veel kunnen oefenen want dat duurt langer, en probeer maar eens te fietsen in Manila. Bovendien hadden we geen fietsen, die hebben we nog moeten kopen (Bill) of lenen (John en mezelf).

Maar in elk geval hebben we wat kilo's verloren en geraakten we gewend aan sporten in de hitte. En passant verbeterde ik mijn tijd op de halve marathon in tropische temparaturen, 1u54min.

En dan op naar Borneo.

Om ons als jungle-maagden te gaan meten met de Ervaren Adventure Racers. Maanden over bezig geweest, alle materiaal zorgvuldig voorbereid en het doel overeengekomen: die drie dagen uitdoen zonder op te geven, vermist te geraken of gediskwalificeerd te worden. De slogan van de organisatoren is: Real pain is when you give up.

(foto: de eerste dag was de start om 3 uur 's morgens - ough!)

Wenkbrauwen fronsten toen we onze tegenstrevers uitlegden dat we onze fietsen geleend hadden en nog nooit een adventure race gedaan hadden. De organizatoren schudden meewarig het hoofd toen we vroegen of er een fietsenmaker in de buurt was.

(foto: terecht vraagt u zich af welke gek wegen ontwerpt die loodrecht omhoog gaan)

Maar na een dag bleek dat trainen in de hitte van de Manila-jungle, jarenlange ervaring bij de boskakkers aka scouts en een portie noordelijk gezond verstand best van pas komen in het land van de koppensnellers.

(foto: het was ook een beetje een hindernissenkoers - fietspaden, nooit van gehoord zeker?!?)

Om een lang verhaal kort te maken, van de 55 teams deden er 17 mee in de Extreme categorie, en wij ook Extreme want dat besloten we last minute tegen beter weten in. En van die 17 werden we 8ste.

Dit zal u wellicht niet impressioneren, maar wij waren meer dan content.

(foto: aan de finish na 3 dagen - ik merkte niet meer dat ik eigenlijk geen Pepsi lust)

Deze uitslag heeft wel zweet en bloed gekost. Fiets tegen bergen opduwen in de hitte en 100% luchtvochtigheid, 20 km lopen, 4 uur een rivier doorwaden etc etc..., gemiddeld 6 tot 9 uur per dag.

Ik moet bekennen dat ik na dag 1 heel moe was, na dag 2 geen pap meer kon zeggen en dat tijdens dag 3 mijn ploegmaats me soms de heuvels op moesten trekken. In ons team hadden we 4 crashes met de fiets, gelukkig niet zo erg als enkele andere deelnemers die afgevoerd moesten worden. Door een andere 'stoemiteit' moest mijn vinger genaaid worden. Armen en benen brandden van de planten, insecten en stenen die ons onzacht begroetten.
Maar al bij al de goede soort pijn.

Na al dat afzien verdienden we natuurlijk een dagje niksen aan het strand van Kota Kinabalu, met massages, veel eten en een beetje bier (daar konden we niet meer zo goed tegen - nou moe!).

Enfin, het was de moeite waard en voor herhaling vatbaar. Liefhebbers voor volgend jaar kunnen zich vanaf nu bij mij melden!

En zo zie je maar dat ik heel soms toch wel eens een blogpost schrijf.

Groetjes,

Joeri