Het aftellen naar D-day is begonnen. Wat een fantastische maanden hebben wij achter de rug en dat ongetwijfeld vooral dankzij ons kleine wondertje dat groeit in mijn buik. En natuurlijk ook door het feit dat wij daar samen zo zonder twijfels van kunnen genieten. Na de onzekerheid tijdens de eerste maanden van de zwangerschap, is het volop genieten van die mooie buik die steeds groter werd. In het begin stak ik hem fier vooruit, dat is intussen al lang niet meer nodig... intussen is hij vergelijkbaar met een mooie watermeloen en overal waar ik kom staat die buik in het middelpunt van de belangstelling en worden we meer dan ooit aangegaapt in het land waar de zwangere vrouw koning is. En een meer narcistische zwangere dan ikzelf kan ik me moeilijk inbeelden, ik loop over van geluk. Joeri wordt nu wel heel ongeduldig en vindt dat het tijd is dat hij ons meisje eens op ZIJN blote buik mag leggen en haar kan knuffelen. We zijn er klaar voor om ons dropje alle liefde van de wereld te schenken en nog veel meer...
Op deze 3D fotos is ons dochtertje bijna 6 maanden en dat is dus alweer 2 maanden geleden. 
Intussen is ze 34 weken en 4 dagen, bijna 8 maanden dus, vrijdag werd ze geschat op 2,3 kg, een hele baby dus! Het begint plots ook iets zwaarder te worden. Slapen doe ik vooral goed in mijn eigen bed met mijn bodykussen dat al naar gelang op welke zijde ik lig de chinese muur optrekt tussen Joeri en mij of aan de rand van het bed belandt. Uit bed komen is een hele onderneming en mijn efficiente roltechniek heb ik moeten herzien omdat ik vorige week in mijn enthousiasme tot op de grond rolde.
Jammer genoeg ligt ons meisje liefst met haar hoofdje dicht tegen mijn hart en is ze nog op geen enkel moment van de zwangerschap ondersteboven gaan liggen... een stuitligging wordt dan ook meer en meer waarschijnlijk, wat dan meestal ook een keizersnede impliceert bij een eerste zwangerschap. Want er zijn altijd risico's verbonden aan een vaginale stuitbevalling en in 1 op 3 gevallen is die onsuccesvol en eindigt ze alsnog in een spoedkeizersnede wat me nu ook niet zo fantastisch lijkt.
Maar gelukkig kunnen we ons daar al een beetje moreel op voorbereiden en zodra we onze prinses veilig en wel in onze armen hebben zijn we dat hopelijk al bijna vergeten.
Veel liefs
Joeri en Tina
P.S.: Joeri wandelde nog de Mount Pinatubo op met oom Pol en tante Stella http://poltimp.blogspot.com/2008/02/mount-pinatubo.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten